Równoczesne stosowanie przetwornika impulsowo-echowego czasu rzeczywistego i przetwornika dopplerowskiego, umożliwia obserwację ruchu badanego narządu i okonywanie pomiarów dynamicznych. Wprowadzenie do obrazowania koloru dodatkowo umożliwia zmniejszenie błędów związanych z techniką pomiaru. Wśród metod dopplerowskich wyróżnia się metodę fali ciągłej i metodę impulsową.

W metodzie fali ciągłej nadajnik wysyła falę ciągłą. Fala rozproszona na poruszających się krwinkach zmienia swoją częstotliwość w stosunku do częstotliwości fali nadanej. Uzyskuje się w ten sposób informację o średniej prędkości przepływu krwi. Nie pozwala ona na pomiar średnicy naczynia krwionośnego ani na pomiar głębokości jego położenia pod skórą. Metoda ta dostarcza łączną informację o wszystkich strukturach leżących na drodze wiązki ultradźwiękowej. Szacuje się, że końcowy wynik pomiaru prędkości przepływu krwi tą metodą obarczony jest 15-procentowym błędem. Najstarsze ultrasonografy dopplerowskie emitują falę ultradźwiękową w sposób ciągły. Wszystkie krwinki poruszające się w naczyniach krwionośnych w obszarze objętym działaniem sondy, są źródłem fal odbitych, ale tylko część wraca do detektora odbiorczego. Częstotliwość fal odbitych rośnie wraz ze wzrostem prędkości krwinek poruszających się w kierunku sondy ultradźwiękowej. Można obliczyć średnią i maksymalną prędkość krwinek w badanym naczyniu.

W latach 70-tych poprzedniego wieku w badaniach klinicznych zastosowano aparaturę emitującą falę ultradźwiękową w sposób impulsowy. W tych aparatach mamy znaną określoną falę ultradźwiękową o określonej częstotliwości w postaci krótkich impulsów o znanym czasie trwania impulsu i stałej przerwie między impulsami. W taki sposób „dawkowania” zyskujemy dodatkowe informacje – prócz przesunięcia dopplerowskiego, określa się także długość przerw pomiędzy impulsami. Metoda ta znalazła zastosowanie do pomiaru przepływu na wybranej głębokości. Fale odbite od krwinek po powrocie do sondy są opóźnione względem siebie w zależności od głębokości, na której zostały odbite. Pociąga to za sobą odpowiednio dużą zmianę fazy odbieranego echa. Pomiar opóźnienia ech – zmiany ich fazy i częstotliwości – pozwala obliczyć prędkość krwinek na różnych głębokościach.  Czytaj cały artykuł

Źródło: dwumiesięcznik Inżynier i Fizyk Medyczny www.inzynier-medyczny.pl
INDYGO Media, ul. Tęczowa 7, 53-601 Wrocław
T: +48 71 796 41 59, M: 604 586 979 E: jacek@zahir.pl